گفت و گو با مرتضی عبدالعلیان، عضو هیأت مدیره انجمن روزنامه‌نگاران کانادایی مدافع آزادی بیان:
مرتضی عبدالعلیان، عضو هیأت مدیره انجمن روزنامه‌نگاران کانادایی مدافع آزادی بیان
حمایت کانادایی‌ها از آزادی بیان روزنامه‌نگاران ایرانی
نیک‌آهنگ کوثر
هفته اول ماه می برای بسیاری از روزنامه‌نگاران جهان، محدوده زمانی مهمی است و روز سوم را در تقویم‌های‌شان روز آزادی مطبوعات را نشان گذاشته‌اند.
با این همه، این روز برای روزنامه‌نگاران ایرانی به یک شوخی شبیه‌تر است. انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران نیز رو به انحلال می‌رود. خیلی از انجمن‌های بین‌المللی مدافع آزادی بیان و آزادی رسانه‌ای، مسایل مختلف مربوط به رسانه‌ها در ایران را زیر نظر دارند و معمولاً بیانیه‌های زیادی در دفاع از روزنامه‌نگاران ایرانی صادر می‌کنند که البته همیشه این دفاع‌ها به نفع روزنامه‌نگاران ایرانی تمام نشده است.
یکی از این انجمن‌ها CJFE یا روزنامه‌نگاران کانادایی مدافع آزادی بیان است که سال‌ها است تلاش می‌کند، وضعیت واقعی روزنامه‌نگاری در ایران را به همه نشان بدهد.
با مرتضی عبدالعلیان، عضو هیأت مدیره این انجمن درباره مشکلات اخیری که پیش آمده و هم‌چنین سوابق CJFE در قبال روزنامه‌نگاری در ایران گفت و گو کردم.
در ارتباط با نقض آزادی بیان، CJFE اولاً در سال ۲۰۰۰ یک جایزه‌ای را به آقای اکبر گنجی داد. بعداً ایشان به کانادا آمدند و باز یک جلسه‌ی خیلی بزرگی بود که برگزار شد و آن‌جا جایزه خودشان را دریافت کردند.
بعد مساله خانم زهرا کاظمی و پسر او، استفان هاشمی پیش آمد و برای او هم یک جایزه‌ای را تعیین کردند و پسر او آمد و آن جایزه را دریافت کرد. در کل، نامه‌های بسیار زیادی در ارتباط با نقض حقوق بشر ایران، سی‌جی‌اف‌ای صادر کرده است.
الان انجمن‌های مختلف دارند بیانیه می‌دهند و نامه‌نگاری می‌کنند. آیا در طول این چند سال گذشته این‌ها توانسته تأثیری روی وضعیت آزادی بیان در ایران بگذارد؟
دقیقاً. چون این نامه‌های اعتراضی به هر حال صادر می‌شود و تأثیرگذار است. خب این‌ها فقط برای سران جمهوری اسلامی نمی‌رود، بلکه برای سازمان ملل، شورای حقوق بشر سازمان ملل هم می‌رود و در نتیجه می‌تواند خیلی تأثیرگذار باشد.
مرتضی عبدالعلیان، عضو هیأت مدیره انجمن روزنامه‌نگاران کانادایی مدافع آزادی بیان
تنها انجمن صنفی غیروابسته به حاکمیت در مطبوعات دارد، منحل می‌شود و عملاً تا چند وقت دیگر هیچ اثری از انجمن صنفی روزنامه‌نگاران نخواهیم دید. آیا سی‌جی‌اف‌ای روند گذشته را ادامه خواهد داد و صرفاً به صدور بیانیه برای دفاع و یا حمایت از روزنامه‌نگاران خواهد پرداخت یا دنبال راه کارهایی می‌گردد که عملاً تأثیرگذار باشد؟
من فکر می‌کنم که در این رابطه بشود از تمام این سازمان‌هایی که زیر مجموعه CJFE هستند، خواست که به این مساله ای که درحال اتفاق است، اعتراض بکنند. تنها راه باز هم نوشتن نامه از طرف همین ۸۵ سازمانی است که زیر مجموعه CJFE هستند. این تنها راهی است که می‌شود این مساله را مطرح کرد در جهان و به دولت جمهوری اسلامی فشار آورد تا این مساله اتفاق نیفتد.
آیا فکر می‌کنید این نامه‌ها و این فشارهایی که شما می‌فرمایید تأثیری روی دولت جمهوری اسلامی ایران خواهد داشت؟
دولت جمهوری اسلامی به عنوان یکی از اعضای سازمان ملل، این میثاق‌ها را امضا کرده و موظف است که رعایت بکند و من فکر می‌کنم که این تنها کاری است که ما می‌توانیم بکنیم.
سوالی که همیشه وجود داشته این است که وقتی انجمنی وجود نداشته باشد، چه ساز و کاری برای حمایت از روزنامه‌نگاران داخلی وجود دارد، وCJFE در این قبال چه کارهایی می‌تواند بکند؟
CJFE خود به خود نمی‌تواند برود یک سازمانی آن‌جا تشکیل بدهد. مگر این‌که خود روزنامه‌نگاران در داخل ایران دوباره بتوانند یک سازمانی تشکیل بدهند یا به هرحال در سازمان‌های دیگری جمع بشوند و از آن طریق با CJFEبتوانند تماس بگیرند و یا روزنامه‌نگاران مستقل در کنفرانس‌های بین‌المللی شرکت کنند و در آن‌جا CJFEمی‌تواند به آن‌ها کمک کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر