بر آنم که چه بنويسم.
مي گويند ننوشتن هم خود نوشتن است؛ نوشته اي که درذهن مردم حک گردد ابديست.اينکه سقراط نمي نوشت و مي گفت ... و اين سخن بنگوريون اولين نخست وزير اسراييل را هم بايد بخاطر سپرد:" که پيرها ميميرند وجوانان فراموش ميکنند" . صمد بهرنگي در کتاب کندو کاو در مسايل تربيتي هم چيزي نوشت که دقيقا يادم نيست اما مضمون آن اين بود:که انسان رفتنيست اما تاثيري که انسان بر زندگي ديگران ميگذارد مهم است.آن تاثيري که او گذاشت از روي نوشته هايش بود.او ماهي سياهي شد در دل جامعه ايران.لذت نوشتن و امتناء از رفتن بر سر خوشمزه ترين سفره غذا که عطرش فضا را آکنده و بزاق دهان را ناخودآگاه روان ميکند ،مغزم را ميسايد و بزاق مغزم را افزايش ميدهد. که اميدوارم بدون ادويه نبوده وتا حدودي خوشمزه شده باشد.